آئین مستان

امشب دلم بی تاب بی قراره / گوشه نشین ماتم دوباره

سنگینی غم روی سینه دارم / هوای غربت مدینه دارم

صد آه واویلا امام صادق

امشب دلم بی تاب بی قراره / گوشه نشین ماتم دوباره

سنگینی غم روی سینه دارم / هوای غربت مدینه دارم

چی میگذره بقیع تو این دقایق / شام غریبون امام صادق

هم ناله شیم با سوز ناله و آه / آجرک الله یا بقیة الله

خون جای اشک از دیده ی فلک ریخت / نمک به زخم کهنه ی فدک ریخت

امام صادق، شبیه زهرا / نامردما کشتن غریب تنها

ریختن تو خونه یه عده ای حرامی / از روی کینه ها و بی مرامی

سر نماز بالا سرش رسیدن / از زیر پا سجاده شو کشیدن

شرمی نکرد اونی که می کشیدش / خجالت از محاسن سپیدش

یادش میاد آقا غم های مادر / وقتی که بود فاطمه پشت اون در

می پیچه تو گوشش صدای سیلی / خدا رو چهره موند جای سیلی

صد آه واویلا امام صادق

خدا جسارتُ به حد رسوندن / علی رو تویِ کوچه می کشوندن

ناموسشُ زدن جلوی چشماش / دیگه نمی تونست که پاشه از جاش

به غیر سیلی با لگد به پهلوش / گوشواره و زخم های لاله ی گوش

اون در خونه ای که داشته مسمار / فاطمه بوده بین درب و دیوار

صد آه واویلا امام صادق

جام چشم من بی تاب پر از غم می شد

داشت لبریز غم و گریه  نم نم می شد

هر قدم پشت سر مركب دشمن آن شب

 از نفس های من سوخته دل كم می شد

یه پیرمرد،یه پیر مرد محاسن سفید،یه خورده تند راه بری،اونایی كه پدر پیر دارن،دیدی كربلا میبریش،مشهد میبریش،یه خورده تندتر راه میری،نفسش میگیره،میگه بابا صبر كن پاهام دیگه رمق نداره. اون بی حیا سوار بر اسبش هی تند می رفت،امام صادق علیه السلام با اون كمر خمیده و  محاسن سپید.

هر قدم پشت سر مركب دشمن آن شب

 از نفس های من سوخته دل كم می شد

چرا؟

بند نعلین و كهن سالی و رنج كوچه

به زمین خوردن من داشت فراهم می شد

خیلی رو این كلمه تكیه می كنم، می خوام با این كلمه روز شهادت روضه بخونم،خودم خرج محرمم رو بگیرم،آی شیعه ها،آقاتون تو كوچه چند بار زمین خورد،یه پیرمرد ناتوان،چه جوری زمین میخوره،

ماه شوال كه از حال دلم باخبر است

با زمین خوردن من داشت محرم می شد

گفتم رو زمین خوردن حساس باش، می خوام با این كلمه روضه بخونم،دیگه از امروز به بعد تا محرم، هر جا شنیدی یكی زمین خورده،بزن تو سینه ات بگو،آخ حسین،چرا؟ آخه

بی هوا خوردن من روی زمین علت داشت

من نمی خوام خیلی باز كنم،همتون یه عمری روضه خون و روضه فهمید

بی هوا خوردن من روی زمین علت داشت

در نظر روضه ی گودال مجسم می شد

حسین.....

آقاجان شما زمین خوردی،جدّتم كربلا زمین خورد،آقاجان شما رو، ابن ربیع با همه ی بی حیاییش،تو كوچه ها یه جوری برد زمین بخوری،شما رو تحقیر كنه،دیگه زخمی نزد،تازیانه ای نزد،اما ارباب ما كربلا،چند بار زمین خورد،وای وای،ای وای ای وای،مطمئنم حق این روضه رو ادا می كنی،والا نمی گفتم روز شهادتی. حسین ایستاده،دیگه رمق به بدن نداره،همه تیراندازا زدن،همه رمق حسین رو كشیدن،این همه داغ روی داغ دیده،عبارت مقتل میگه: نیزه اش رو به زمین فرو برد،یه خورده همین جور كه رو اسب نشسته،به نیزه تكیه بده، استراحت كنه،نانجیب یه نگاه كرد،دید حسین داره استراحت میكنه،گفت:نذارید حسین استراحت كنه،چیكار كردن،یا امام صادق،با شما همچین كاری نكردن،اما كربلا هر كی سنگ به دست گرفت: حسین رو سنگ باران كردن،سنگ به پیشونیش خورد،پیراهن عربیش رو بالا زد،سینه ی حسین پیدا شد،بگم یا نه؟ حرمله رسید تیر سه شعبه رسید،حسین..............آی آی،الهی بمیرم برات آقاجان،چنان تیر و زد،من نمی خوام معنی كنم،هركی عربی متوجه میشه،خودش ناله میزنه، مقتل میگه وقتی تیر سه شعبه رو زد،ابی عبدالله از پشت در آورد، ......  .....، دیگه  پاهاش رمق نداشت،از بالای ذوالجناح، با صورت....حسین....

یه نگاه به منصور كرد،امام صادق دید منصور لعنت الله علیه پشیمون شده،به زبون ما به غلط كردن افتاد،شمشیر رو انداخت،شروع كرد لرزیدن،گفت:هرچی می خوای ازم بخواه،من دیگه باهات كاری ندارم،امام صادق فرمود من و نیمه شب،سر برهنه كشوندی تو كاخت،بهم میگی از من چیزی بخواه، من كه با تو كاری ندارم، فقط من و زود برگردون خونه،چرا؟ آخه،زن و بچه ام منتظرن،داشتی من و می آوردی،همه میلرزیدن،بچه هام همه گریه میكردن،منصور دستور داد امام رو ببرن،یه جمله،كربلا هم همه بچه ها منتظر بودن،همه از خیمه ها ....حسین،دستت رو بیار بالا به نیت فرج امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف سه مرتبه بگو حسین.

در شب غصه دلم رنگ سحر می خواهد

انشاالله یه همچین شبی ههمون بقیع باشیم، فردا روزش کلنگ زنی ساختن حرم باشه، بشینیم تا صبح برای امام صادق گریه کنیم، کلنگ حرم بزنیم

در شب غصه دلم رنگ سحر می خواهد

وقت پرواز شده بال سفر می خواهد

غربت شهر مدینه همه جا معروف است

روضه اش خون دل و دیده ی تر می خواهد

حُرمتِ موی سپیدم که در این شهر شکست

قصه ای شد که سرانجام جگر می خواهد

همه ی قوت من را اثر زهر گرفت

آه هم از بغض ترک خورده اثر می خواهد

نیمه شب، دشمن و بی حرمتیش یادم هست

او چه از جان منه سوخته پر می خواهد

آه طرف کوچه کشیدند و عبایم افتاد

بردن پیر مگر چند نفر می خواهد

آتش و هیزم و کوچه همه اش تکراری است

غم این صحنه فقط ضربه در می خواهد

نه عمامه به سرم بو زمبن افتادم

نه کسی دور برم بود زمین افتادم

جام چشم منه بی تاب پر از غم می شد

داشت لبریز غم و گریه ی نم نم می شد

هر قدم پشت سر مرکب دشمن آن شب

از نفس های منه سوخته دل کم می شد

بند نعلین و کهنسالی و رنج کوچه

به زمین خوردن من داشت مسلم می شد

ماه شوال که حال دل من را می دید

با زمین خوردن من داشت محرم می شد

وقتی سه بار شمشیر تا نیمه از غلاف بیرون کشید، آخرین بار غلاف کرد، غلط کار شد گفت: منو ببخش اشتباه کردم؛ چی دیده مگه، ازش پرسیدن گفت: هر موقع اومدم شمشیر بکشم دیدم روسول خدا پشت سر جعفر بن محمد ایستاده، غصبناک، بار سوم اومدم شمشیر بکشم فرمود: منصور یه مو از سر جعفرم کم بشه دودمانت به باد میدم؛ ترسیدم.

فرمود: منصور دو تا کار دارم، گفت: یکی اینکه نیمه شب دنبال من نفرست، بچه ها خانواده ام دلواپس میشن،  دوماً اگه خواستی کسی بفرستی این ابن ربیع ملعون نفرست، بی ادبه جسارت می کنه فحش می ده

بین کوچه با دستاي بسته پریشون و خسته

افتاده رو خاکا یه پیرمردي زار و دلشسکته

در آتش خونش و می بینه رو خاکا می شینه

با چشماي گریون همش میگه مادر غریب و خسته

آه تن ضعیف و این ضرب کتک چکنم

چکنم شده برام تازه داغ فدك چکنم

چکنم بین همین کوچه یه روز زدند سیلی به مادر من

بیا ببین مادر که دشمنت آورد چی بر سر من

بی عمامه از سر سجاده رو خاکا افتاده

پسر پیغمبر همش میگه یارب برس بدادم

مثل شعله سراپا می سوزم ز زندگی سیرم

تا خونمو دیدم یاد خیام کر بلا فتادم

مهدی عبدالکریمی

چه ظلم‌ها که به اولاد مصطفی کردند / خدا گواست به آل علی جفا کردند

گلوی تشنه بریدند از حسینش سر / سر مقدس او را به نیزه‌ها کردند

امام چارم ما را به شام آوردند / میان خلق ورا خارجی صدا کردند

امام پنجم ما را به زهر کین کشتند / بسا ستم که به آن حجت خدا کردند

به بیت حضرت صادق هجوم آوردند / قیامتی دگر از این ستم به پا کردند

سر برهنه دل شب ز خانه‌اش بردند / چه ظلم‌ها که به آن نجل مصطفا کردند

در آن سیاهی شب، اهل بیت آن مظلوم / گریستند و برای پدر دعا کردند

همه سواره و او را پیاده می‌بردند / نه رحم کرده، نه از حضرتش حیا کردند

سه بار تیغ کشیدند بهر کشتن او / عجب به عهد رسول خدا وفا کردند!

امام صادق ما را به زهر کین کشتند / مدینه را زغمش دشت کربلا کردند

هزار مرتبه نفرین حق بر آن قومی / که خط خویش ز آل علی، جدا کردند

برای غصب خلافت زدند زهرا را / چه شد که کودک ششماهه را فدا کردند

به جای شاخۀ گل بار هیزم آوردند / حقوق فاطمه را پشتِ در ادا کردند

بسوز و شعله برافروز از جگر «میثم» / که حمله بـر حرم وحی کبریا کردند

صیام تا قیام 2 - غلامرضا سازگار

خدایا مدینه شده کربلا امشب

گرفته دل آسمان ها عزا امشب

امامم فدا شد، امان از مدینه

زد آتش به جانش تب زهر کینه

شهید وا اماما  

در آتش شده شعله ور خانه ی مولا 

شبیه در خانه ی مادرش زهرا

شبیه گل یاس در آن کوچه پژمرد 

زمین خورد همانجا که زهرا زمین خور

شهید وا اماما  

مدینه دم آخرش روضه میگیرد 

شبیه حسین با لب تشنه میمیرد

اگرچه که شمشیر به رویش کشیدند 

ولی کی به مقتل سرش را بریدند

شهید وا اماما  

خدایا مدینه شده کربلا امشب

گرفته دل آسمان ها عزا امشب

امامم فدا شد، امان از مدینه

زد آتش به جانش تب زهر کینه

شهید وا اماما